Korkularımız…
Gerçekten de korktuğumuz her şey bu kadar korkmaya değer mi sizce?
Kendimden örnek versem diye düşündüm, fark ettim de ne kadar çok korktuğum şey var hayatta.
Bazen çok şiddetli gök gürültülerinde bile evin içinde ne yapacağımı şaşırırım. Hele birde elektrikler de kesilmişse…
Eyvahlar olsun!!!
Oysa o anda dışarıda ya da iyi kötü derme çatma evlerde oturanlar hiç gelmez aklıma. Aklımıza…
Köpeklerden korkarım mesela. Küçük büyük farketmez.
Aslında çok severim hayvanları. Ama nedense köpek gördüğüm yola bile giremem. Öyle küçükken falan ısırmışlığı da yoktur hayvanların beni.
Ama bahçemizde bizi korumaya çalışan, hatta bir defasında hırsızın evimize girmesine engel bile olan ‘Fındık’ diye de bir gerçek var.
Zararından çok faydası var oysaki…
Gecenin karanlığını bırak, akşam saatlerinde yolda yürürken bile korkar olmadık mı artık…
Hatta bazen gündüz bile arkamdan bu yaklaşan kimdir, nasıl biridir, bana zarar verir mi diye düşünmekten kendimizi alamıyoruz.
Buna sebep değişen zaman elbette...
Eskiden böyle miydi?
Yaz akşamları annemle ne güzel dolaşmaya çıkardık.
Hiç korktuğumuzu hatırlamıyorum.
Şimdi sanki sürekli arkamdan bir el uzanacak, bana bir zararı dokunacak mı diye düşünmekten kendimi alıkoyamıyorum.
Bunları düşünürken de aklıma savaşların yaşandığı yerlerde yaşayan insanlar geliyor aklıma.
Onların korkuları arkalarından uzanabilecek bir elden çok daha fazlası. Bunu hepimiz biliyoruz.
Gelecek korkusu sarmış mesela hepimizi.
Çocuğumuzu okutabilecek miyiz?
Ev alabilecek miyiz?
Bu düşünceler beynimizi kemirip durmuyor mu?
Bazen korktuğumuz öyle şeyler var ki...
Mesela ‘Seni Seviyorum’ demekten korkanlar var.
Sarılmaktan, öpmekten.
Oysa tartışma anındaki ufacık bir buse, söylenecek tatlı bir söz neleri değiştirmez ki.
Bırakın korkularınızı bir kenara ‘Korkmayın’.
Hepsinin üzerine gidin.
Sizinle dalga geçmesine izin vermeyin.
Bir saniye sonrasını kimse bilemez öyle değil mi?
Boşuna strese kapılmanın alemi yok.
Korku esarettir.
Korkusuzca hayata kafa tutun. Yoksa o sizi tutacak ve bırakmayacak.
